یکی از تفاوت های اساسی بین روانشناسی کودک و روانشناسی بزرگسالان، مرحله رشد افراد مورد مطالعه است. روانشناسان کودک با کودکانی کار می کنند که هنوز در مرحله رشد توانایی های شناختی و عاطفی خود هستند. آنها به کودکان در درک مراحل رشد و چگونگی کنار آمدن با این تغییرات رشدی به شیوه ای مناسب برای سن کمک می کنند. به همین دلیل است که تحصیلات روانشناس کودک با روانشناس بالینی عمومی متفاوت است. روانشناس کودکان باید مانند معلمان درک عمیقی از رشد کودک داشته باشد.
در مقابل، روانشناسان بزرگسال عمدتاً با افرادی کار می کنند که مراحل رشد خود را به پایان رسانده اند و با چالش های مختلفی روبرو هستند. آنها بر روی موضوعاتی مانند توسعه شغلی، پویایی روابط و رشد شخصی تمرکز می کنند. در حالی که روانشناسی کودک و روانشناسی بزرگسالان چارچوب‌های نظری و تکنیک‌های درمانی مشترکی دارند، اما از نظر تسهیل‌گری متفاوت هستند.
کودک درمانگر در مقابل روانشناس کودک
هنگام بحث در مورد نقش ها و مسئولیت های متخصصانی که با کودکان کار می کنند، مهم است که بین کودک درمانگر و روانشناس کودک تفاوت قائل شویم. در حالی که هر دو حرفه بر حمایت از سلامت روان و رفاه کودکان تمرکز می کنند، تفاوت های مشخصی در آموزش و رویکرد آنها به درمان وجود دارد.
کودک درمانگر
کودک درمانگر یک متخصص بهداشت روان است که خدمات درمانی و مشاوره ای را به کودکان و نوجوانان ارائه می دهد. متخصصان کودک ممکن است دارای مدرک کارشناسی ارشد در زمینه های مرتبط با سلامت روان مانند مشاوره ، روانشناسی، خانواده درمانی یا مددکاری اجتماعی باشند . آنها از تکنیک های درمانی مختلف برای کمک به کودکان برای بهبود مهارت های مقابله ای، تنظیم عاطفی و بهزیستی ذهنی کلی خود استفاده می کنند.
روانشناس کودک
روانشناسان کودک باید دارای مدرک لیسانس روانشناسی یا رشته های مرتبط باشند. علاوه بر این، آنها باید دارای مدرک کارشناسی ارشد و/یا مدرک دکترا در روانشناسی باشند که شامل دوره های تخصصی و آموزش عملی در روانشناسی کودک می شود.
از سوی دیگر، روانشناسان کودک که به طور خاص در یک محیط آموزشی کار می کنند باید دارای لیسانس روانشناسی، معمولاً با تمرکز بر روانشناسی مدرسه، و فوق لیسانس روانشناسی تربیتی و متخصص تربیت (Ed.S) در روانشناسی مدرسه با دانش آموز باشند. اعتبارنامه خدمات پرسنلی (PPSC). این مدارک برای روانشناسان مشتاق مدرسه ضروری است تا درک جامع تری از نحوه ادغام روانشناسی در سیستم مدرسه به دست آورند.
روانشناسان کودک ممکن است ارزیابی های روانشناختی مانند تست هوش یا ارزیابی های تشخیصی را انجام دهند تا درک بهتری از نقاط قوت و چالش های کودک به دست آورند. آنها با سایر متخصصان، مانند پزشکان، مربیان، و مددکاران اجتماعی برای هماهنگی درمان مناسب همکاری می کنند.
روانشناسان کودک کجا کار می کنند؟
این پزشکان می توانند در محیط های مختلفی از جمله مدارس، مراکز بهداشتی اجتماعی، بیمارستان ها، مراکز تحقیقاتی و مراکز خصوصی کار کنند. آنها معمولاً در مطب خود کار می کنند و در آنجا با بیماران به صورت حضوری یا مجازی ملاقات می کنند.
یک روانشناس کودک ممکن است به تنهایی یا به عنوان بخشی از یک تیم کار کند. حتی اگر ارزیابی ها و مشاوره ها به صورت انفرادی انجام شود، اغلب لازم است پیشرفت کودک را به والدین، معلمان، پزشکان یا دادگاه گزارش کنند.
تفاوت بین یک روانشناس کودک و یک روانشناس مدرسه چیست؟
در حالی که روانشناسان کودک و روانشناسان مدرسه هر دو با کودکان کار می کنند، تفاوت های مشخصی در نقش ها و مسئولیت های آنها وجود دارد. روانشناسان کودک در درجه اول بر ارائه خدمات بالینی به کودکان و نوجوانان از جمله ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات سلامت روان متمرکز هستند. روانشناسان کودک همچنین اغلب با سایر متخصصان مانند پزشکان و مددکاران اجتماعی برای اطمینان از هماهنگی همکاری می کنند.
روانشناسان مدرسه در داخل سیستم آموزشی کار می کنند تا از رشد تحصیلی و اجتماعی-عاطفی دانش آموزان حمایت کنند، نیاز به متخصصان بیشتر مدرسه را برای رسیدگی به سلامت روان برآورده کنند، و داده های مربوطه را برای برنامه ریزی آموزشی ارزیابی کنند. علاوه بر این، روانشناسان مدرسه باید مقررات مربوط به آموزش ویژه، مداخلات مشاوره، ارزیابی ها و گزارش راهبردهای ارتباطی را درک کنند. آنها مشکلات یادگیری و رفتاری را ارزیابی و شناسایی می‌کنند، خدمات مشاوره و مداخله ارائه می‌دهند و با معلمان، والدین و مدیران برای ایجاد محیط‌های یادگیری حمایتی همکاری می‌کنند. روانشناسان مدرسه نقش مهمی در ارتقای عملکرد مثبت مدرسه و رسیدگی به نیازهای خاص دانش آموزان در محیط مدرسه دارند.